Drie concerten had ik gepland staan voor The Celebration Tour, al ruim een half jaar. Drie concerten, waarvan de eerste in Antwerpen vorige maand en daarna nog twee in Amsterdam begin december, allemaal in vak A vooraan en één keer early entry. Al meteen na de opening van de tour in Londen werd vrij snel duidelijk, op basis van alle online berichten en verslagen, dat er bij deze tour meerdere goede plekken zijn om de show te zien. En duurdere plekken betekent niet per definitie een beter zicht gek genoeg. Je zou bijna spijt krijgen van je dure early entry tickets, al blijft het voordeel dat je vroeg het voorste vak in mag, eerste keuze hebt waar je gaat staan en een plek aan het hek vrijwel gegarandeerd is. Ook sta je natuurlijk midden in alle actie en, zeker voor je gevoel, oog in oog met Madonna.
Hoe dan ook, al snel na het eerste concert in Antwerpen, dat overweldigend was, drong zich het idee op dat ik deze show toch ook wat meer van een afstand wilde bekijken voor een beter totaaloverzicht. Tussen Antwerpen en Amsterdam zat bovendien nog een tijd van ruim een maand. De shows in Keulen op 15 en 16 november zaten er mooi tussenin qua tijd. Ook waren er nog tickets beschikbaar voor de vakken recht tegenover het podium. Nog mooier dat ik eindelijk m’n dochter had kunnen overtuigen dat ze nu toch echt, als onderdeel van de opvoeding, een show van Madonna moest gaan meemaken en dat The Celebration Tour waarin de 40-jarige carrière van de Queen of Pop wordt gevierd daarvoor de uitgelezen gelegenheid is.
Beslissingen werden genomen, alsmede knopen doorgehakt, naast de gekochte concerttickets werd de trein gereserveerd en de hotelkamer geboekt. Keulen is ook een leuke stad voor een stedentripje, dus de reis werd zo gepland dat er nog wat tijd over was om een beetje de toerist uit te hangen. Fijn, alles geregeld, niet meer over nadenken, Cologne here we come, of zoiets.
Kan het dan nooit normaal gaan? Nu overdrijf ik schromelijk, maar toch, na zoveel jaren Madonna concerten hebben we als fans wat ervaring opgebouwd met de logistiek er omheen, het zij met of zonder factoren waarop de organisatie van de concerten invloed heeft. Zo zaten we tijdens de Madame X Tour vaak tot op het laatste moment in spanning of het concert die avond überhaupt doorging, werden de laatste concerten van diezelfde Madame X Tour geschrapt, iets met een pandemie. Ook verbleven we al eens een paar dagen langer in Londen, wat op zich geen straf is, als gevolg van een storm waardoor er geen vliegtuig meer de lucht in durfde, en wij zelf misschien ook wel niet.
Even schakelen, ik rij nog altijd niet in een automaat, maar dan maar met de auto. Zover is Keulen nou ook weer niet. Spullen bij elkaar zoeken, tassen inpakken en, oh ja, nog even de route plannen de avond voor vertrek. Nu kreeg ik van m’n routeplanner app een of andere vage melding over een “umweltzone”. Voor diegenen, zoals ik, die niet heel bekend zijn met het reizen per auto naar Duitsland, veel steden stellen een zogeheten milieusticker verplicht waarmee je aantoont dat je auto voldoet aan bepaalde milieueisen. Even aan Google vragen waar ik zo’n felbegeerd “plakkaat” kon bemachtigen. Ah, bij de good old ANWB, levertijd 5 dagen, maar dan krijg je ‘m wel in je brievenbus. Nee, ik vertrek morgen. Gelukkig bleek de sticker ook per direct te koop te zijn bij het GWK. Wel bijna twee keer zo duur als bij de ANWB, maar we blijven lachen. Voorzien van een gloednieuwe, glanzende sticker zetten we die ochtend koers richting Keulen! Cologne, here we come (finally) !
De reis verliep voorspoedig en na een paar uur reden we Keulen in. Niet veel later waren we in het hotel, op loopafstand van de Lanxess Arena en het centrum. Omdat het nog vroeg in de middag was, liepen we eerst maar eens richting centrum, over de Hohenzollernbrücke. Even bij en in de Kölner Dom gekeken en langs het hotel gelopen waar Madonna in 2015 tijdens de Rebel Heart Tour verbleef. Of ze er nu ook was, wist ik niet zeker. Aan de buitenkant was niet veel bijzonders te zien. Nog wat verder door het centrum gelopen en weer terug naar ons hotel. Terwijl wij nog wat aan het verdwalen waren in de straten van Keulen, kreeg ik ondertussen bericht van GertJan dat hij ook in Keulen was aangekomen. We hadden de weg naar ons hotel weer gevonden en zagen en spraken GertJan die juist onderweg was naar het centrum. Terug in ons hotel kreeg ik opnieuw een berichtje van GertJan die, inmiddels in het centrum, bij wat inderdaad weer het hotel van Madonna bleek te zijn stond. Het was er behoorlijk druk geworden en, geloof het of niet, Madonna kwam precies op dat moment naar buiten gelopen en stapte in de gereedstaande auto. Goede timing GertJan!
Die avond eerst gezellig met z’n drieën gegeten bij een leuk pizza restaurant. Bij de pizza kreeg je een speciale schaar waarmee de pizza in stukken geknipt kon worden. Nog nooit gezien, erg grappig. De sfeer was sowieso al goed, GertJan en ik keken er naar uit om de show voor de tweede keer te zien en ik was ook heel benieuwd hoe mijn dochter het allemaal zou gaan beleven.
Nog ruim op tijd, zeker met zitplaatsen en in de wetenschap dat Madonna toch altijd later begint, kwamen we aan bij de Lanxess Arena, die inmiddels mooi rood was uitgelicht en in het donker ook van grote afstand goed te zien was. Wat rondgewandeld en uitgezocht bij welke ingang we moesten zijn. Ook de merchandise uitgebreid bekeken. Tot nu toe is er enige variatie in het aanbod per stad. Zo viel ons nu het True Blue t-shirt, een shirt van Bob The Dragqueen en een Erotica jas op, met de afbeelding van een oogmasker op de achterkant.
GertJan had een plekje vooraan in het vak rechts naast ons, recht tegenover de catwalk en het podium in het midden van de zaal en achter de techniek, waardoor hij wat leuke details over de show meekreeg, nog voordat deze was begonnen. Zo zag hij op het pasje van een cameraman staan dat die tijdens de tour onderdeel zijn van de “Party People” en ook speciale waterbidons met “The Celebration Tour Europe 2023” er op.
Wij zaten wat hoger in het vak recht tegenover het podium en uiteinde van de catwalk aan de linkerkant. Ondertussen was ook Sanne aanwezig met staanplaatsen op de vloer in vak B, waar wij op uit keken. We hadden elkaar snel in het oog, altijd leuk om uitgebreid naar elkaar te zwaaien. Ook hielden we online contact en werden er, al dan niet uit verveling tijdens het wachten tot de show begint, weddenschappen afgesloten over hoe laat Madonna vanavond zou beginnen. Niemand had het precies goed, maar volgens mij zat ik er het dichtste bij. We hebben het er nog wel over.
Om 21.58 uur gingen de zaallichten uit, showtime!
Na de show nu twee keer te hebben gezien, vind ik het een zeer geslaagd eerbetoon aan de veertig jarige carrière van Madonna. Ze zou nooit een greatest hits tour doen zei ze. Eigenlijk is dit ook geen typische greatest hits tour, maar zoveel meer dan dat. Puttend uit niet alleen de singles en albums van de afgelopen veertig jaar, maar ook uit het beeldmateriaal, alle ophef en controverse, hoogte- en soms ook dieptepunten. Met recht een “tribute” en zeker ook een “celebration”.
Eerst is er een introductie door Bob The Dragqueen, gevolgd door de bijzondere opening met Nothing Really Matters en achtereenvolgens een vrolijke, zeer dansbare, uitvoering van Everybody en Into The Groove, terugblikkend op Madonna’s beginjaren in New York.
Producer Stuart Price tekent mede voor de muzikale samenstelling van de show, die meer dan dik in orde is. Er staat dan weliswaar geen live band op het podium, maar de show zit vol geniale “mashups”. Wat te denken van Holiday naadloos overlopend in Chic’s I Want Your Love of Don’t Tell Me gemixt met de thema song van The Good, The Bad & The Ugly. Kom er maar eens op, zo goed bedacht en uitgevoerd!
Opnieuw staat de show bol van het spektakel dat we van Madonna kennen, maar tegelijkertijd is het geen show waarbij je als fan voortdurend staat te dansen en te springen zoals bijvoorbeeld bij The Confessions Tour en andere tours in het verleden. Er zijn wat meer relatief rustige momenten. En lang niet altijd omdat Madonna een ballad zingt, soms is het publiek er gewoon stil van en kijkt ademloos naar wat er allemaal gebeurt.
Aan het einde van Holiday/I Want Your Love vertraagt de muziek in een sterker wordende echo. De dansers verdwijnen van het podium, de grote discobal zakt naar beneden en Madonna blijft met één, stilliggende, danser over op het podium, steeds langzamer en meer ingetogen “Holiday!” zingend.
De laatste danser en Madonna verdwijnen van het podium, en de eerste regels van In This Life zijn te horen:
Thinking about a friend of mine
He was only twenty three
Gone before he had his time
Vervolgens overgaand in een zeer indrukwekkende uitvoering van Live To Tell, waarbij Madonna weer verschijnt en in een cabine door de zaal over het publiek zweeft en langs grote schermen met foto’s van vrienden, bekende, en minder bekende, mensen die aan AIDS zijn overleden.
Zo gaat het de hele, dik 2 uur durende, show door, met veel mooie, grappige en ontroerende momenten. Like A Prayer komt natuurlijk voorbij, met ook een prachtige choreografie. Er is een kort eerbetoon aan Prince, en een langer eerbetoon aan Michael Jackson, een Ballroom gedeelte met jury (Madonna en iedere avond een speciale gast) bij Vogue.
De echte spektakel momenten zijn er dus zeker ook wel. Bijvoorbeeld Ray Of Light, waarbij Madonna, opnieuw in de cabine door de zaal zweeft, maar nu midden in een lasershow, die zeker vanaf de tribune erg spectaculair is.
Haar vier geadopteerde kinderen hebben allemaal een vaste rol in de show. David op gitaar, Mercy op piano, en de tweeling Estere (DJ en danser) en Stella (danser).
Tijdens de afsluiting met Celebration komen vrijwel alle Madonna looks, en dat zijn er nog al wat, voorbij. Je weet soms opnieuw niet waar je kijken moet, zoveel is er te zien.
Als ik één punt van kritiek zou moeten benoemen is het dat sommige nummers te kort aan bod komen in de show, al realiseer ik me zeker dat het een luxeprobleem is als je kunt kiezen uit een duizelingwekkende catalogus van nummers uit de afgelopen veertig jaar.
Voor mij was het de negentiende keer dat ik Madonna live zag, voor mijn dochter de eerste, maar allebei kijken we terug op een bijzondere belevenis. “Hoe vond je het?”, “Gaaf!” zei ze vol overtuiging meteen na afloop, “Vooral Vogue, Ray Of Light en Celebration”. Tijdens de reis naar huis, de volgende dag, kwamen er nog meer mooie momenten naar boven, zoals: “Like A Prayer was toch ook wel heel gaaf”. We kijken samen in meerdere opzichten terug op een heel bijzonder concert.
