Ook Jezus houdt van Madonna. Schreeuw om Leven, de organisatie van oud-EO-directeur Bert Dorenbos laat op flyers weten dat Christus geen hard feelings heeft.
Zo’n 50 duizend fans in de Amsterdam Arena hebben ook geen moeite met de kruisigingsact van supermom, überbitch en kabbala-meesteres Madonna. Was het al die commotie waard? Nauwelijks. Tijdens Live To Tell staat de zangeres tegen een betegeld kruis, terwijl op de achtergrond videobeelden van Afrikaanse weeskindertjes te zien zijn. Aanstootgevend? Nauwelijks. Ondoorgrondelijk, hooguit.
Vergezeld door een band en met veel elektronica kleedt Madonna de meeste nummers van haar laatste album Confessions On A Dance Floor aan met dit soort geëngageerde beelden en symboliek.
Terwijl het nog zo simpel begint. De hogepriesteres van de disco stapt uit een reuze glitterbol. Op de tonen van Donna Summers I Feel Love, dat naadloos overgaat in Future Lovers, rijdt ze paardje op haar dansers en deelt met haar rijzweepje een enkele tik uit. Ongecompliceerd, ouderwets, maar o zo doeltreffend.
Helaas krijgt Madonna halverwege het concert last van pretenties. Tijdens een relaas over kindermishandeling, klinkt applaus voor een mooi staaltje breakdance. Op Forbidden Love vormen bloedcellen symbolen op het scherm. Een gekooide en gesluierde vrouw blijkt een vrijgevochten buikdanseres. En dat alles op een pompende beat.
Ze dwingt het publiek daarmee in een ongemakkelijke spagaat. De vraag die zich opdringt: wat wil ze zeggen?
De waardering is groter voor het handvol klassiekers, en als ze Ray Of Light inzet, golft de Arena. Dan maakt het minder uit dat ze zingend met de hakken over de sloot komt. Het concert is dan een feest voor alle zintuigen, maar zo gauw ze meent meer engagement in haar muziek te moeten stoppen, riekt het naar Pepsi-activisme.
- Bron: Volkskrant
