Leek Madonna op haar laatste drie albums achterhaald door de trends die ze ooit zelf hielp te zetten, Madame X betekent een radicale breuk met haar enigszins sleets geraakte dancepop.
De zangeres maakte van haar veertiende studioalbum haar meest theatrale ooit. Een album dat behalve in het Engels, ook in het Spaans en Portugees is gezongen, dat een gedeclameerd politiek manifest bevat (Killers who Are Partying) en zelfs een mini-pop-opera (Dark Ballet). Een album bovendien dat haar beste is sinds Confessions on a Dancefloor uit 2005. Dat heeft Madame X te danken aan de maatschappijkritische teksten die de liedjes urgentie geven, maar vooral aan de omarming van invloeden uit de wereldmuziek.
Het naar de Kaapverdische muziekstijl vernoemde Batuka, de reggeaton op het verleidelijke Bitch I’m Loca en de concertina op de sobere elektro van Crazy; het zijn hoogtepunten op een album dat af en toe topzwaar dreigt te worden, maar uiteindelijk juist door zijn eclectische mix van stijlen overtuigt.
