Is Madonna nog relevant? Die vraag wordt hardop gesteld op de dag dat de Quen of Pop voor het eerst sinds veertien jaar haar opwachting in Nederland maakt. Staat Madonna volgens de één voor jeugdsentiment, de ander vindt dat zij anno 2004 nog steeds met de scepter op popland zwaait. Eén ding mag zeker zijn: er wordt nog volop over haar gepraat. De enorme mensenmassa bij de ingang van het Arnhemse Gelredome spreekt voor zich. Mensen dringen voor de T-shirtstands, om er haast hysterisch te graaien naar de prijzige merchandise. Groepjes vriendinnen lopen zichtbaar opgewonden met een echte Madona-cowboyhoed arm in arm richting entree. Binnen is het broeierig, en niet alleen vanwege de warmte. Zodra de lichten in de immense hal dimmen breekt een hels gekrijs los. We zijn enkele seconden verwijderd van een blik op een van de grootste artiesten ter wereld. Vanaf diverse videoschermen wordt de show ingeluid met een woord van Madonna aan het publiek. Onder de opzwepende beats flikkeren de universele benamingen voor het woord God. Door het uitzinnige gegil van haar fans is Madonna’s boodschap amper te verstaan. En dan is het moment daar: Madonna in levende lijve. Even lijkt het alsof het hele stadion naar adem snakt. Vogue wordt ingezet… let your body move to the music. De eerste flauwgevallen fan wordt afgedragen. Madonna oogt ontspannen en lijkt ook zelf te genieten van haar show. Uiteraard is een excuus op z’n plaatst voor het feit dat ze al zo’n lange tijd niet in Nederland is geweest. Ze compenseert dat met Crazy For You, dat ze opdraagt aan haar trouwe fans. De show is strak, georganiseerd en een lust voor het oog, zoals we bij Madonna verwachten. Naast ‘gouwe ouwen’ zoals Material Girl, Papa Don’t Preach en Express Yourself, wordt er tijdens de show ook tijd vrijgemaakt voor bezinning. American Life, van de enigszins geflopte plaat met dezelfde titel, toont Madonna’s politieke betrokkenheid. Het nummer is een grote anti-oorlogscampagne. Op de videoschermen worden de beelden getoond waar wij de afgelopen twee jaar zo vertrouwd mee zijn geraakt: tanks, militairen, bombardementen. Madonna zelf, gehuld in een militaire outfit, staat te midden van een griep mensen van diverse nationaliteiten (te zien aan burka’s, PLO-theedoeken en keppeltjes). De boodschap mag duidelijk zijn, gezien ook de felheid waarmee zij het liedje zingt. De actualiteit van Lennons Imagine wordt door Madonna nog eens onderstreept. Tijdens de klassieker zien we beelden van kinderen in oorlogssituaties. Een mooi gebaar, maar als aan het einde Madonna’s eigen organisatie Spirutuality For Kids in beeld wordt gebracht, worden we weer herinnerd aan de zakenvrouw Madonna. Ook haar nieuwe levensstijl als kabbala-aanhangster wordt benadrukt, inde vorm van het T-shirt dat zij draagt met de slogan ‘Kabbalists Do It Better’. Zelf lijkt ze nog een fel statement te maken door Don’t Tell Me krachtig te beëindigen met de woorden Don’t Ever Tell Me To Stop. Dat doet ze ook niet, de show dendert in sneltreinvaart voort, waarbij de oude nummers toch beter uit de verf komen dan het recente materiaal. Hoewel dat in een geheelnieuw designersjasje gestoken is, blijkt maar weer hoe tijdloos het oeuvre van Madonna eigenlijk is. Tijdens Into The Groove krijgt ze bijval van Missy Elliott, die vanaf een groot videoscherm meerapt. Het hoogtepunt van de avond wordt ingeluid door en doedelzakspeler en een marching band. De muziek zwelt aan tot een Afro-Celt Sound System-achtige dansbeat en de grande finale hangt na bijna twee uur in de lucht. Grote confettisnippers vallen uit het dak van het stadion tijdens Holiday. Het is een groot feest en Madonna is het stralende middelpunt. Re-invent Yourself verschijnt op de grote beeldschermen, zodra de diva het podium verlaat. Groepen vriendinnen vallen elkaar in de armen, stelletjes geven elkaar nog eens een betekenisvolle kus en men verlaat met een glimlach van oor-tot-oor het stadion. Music makes the people come together. En is Madonna vandaag de dag nog relevant? Don’t Ever Tell Her To Stop.
Bron: Oor, nr. 20, door Annemarie van Looij
