In een bomvol en zinderend enthousiast Sportpaleis verzekerde Madonna het publiek ervan dat niemand haar zal stoppen haar zin te doen. ‘Terwijl veel vrienden me aanraadden niet in België te komen spelen.’
Het gebeurde nadat ze Who’s That Girl gezongen had, een van de opvallende ‘kleinschalige’ momenten in haar Rebel Heart-concert. ‘Er gebeuren veel tragische dingen in de wereld’, zei Madonna, op een klein hartvormig podium midden in het grote Sportpaleis. ‘It seems like there’s a lot of darkness’.
Veel vrienden hadden haar aangemaand toch zeker niet naar België te komen tijdens haar tournee. ‘Ik heb er niet naar geluisterd. Ik doe wat ik wil doen’, zei de zangeres, waarop ze een ovatie kreeg. ‘Zeg me nooit te stoppen’, daagde ze verder uit, waarna ze Don’t Tell Me zong, een opvallende toevoeging aan haar setlist, met het refrein ‘Don’t ever tell me to stop’.
Om vervolgens de show weer op te nemen en het titelnummer van haar jongste album Rebel Heart te brengen. ‘We buigen niet voor angst, maar voor liefde’, ging de zangeres nog even door.
Lange set
Het concert was de Belgische etappe in een wereldtournee rond Rebel Heart, waaruit de zangeres flink wat nieuwe songs putte in een lange set die opgedragen leek aan de liefde. Bij Madonna neemt dat snel erotische contouren aan, en er werd op het podium flink suggestief gedaan, met als ‘hoogtepunt’ een viervoudige bedscene op het podium met allerlei standjes, op de tonen van S.E.X.
Het thema lag ook in de zaal besloten, met een catwalk in de vorm van een liefdeskruis, waarop Madonna en haar vele dansers constant heen en weer bewogen. Je moet het de dame toegeven: op haar 57ste nog zo scherp staan bewegen, zo onvermoeibaar zingen. Dat ze al eens een noot miste en op een trapje struikelde, maakte het zelfs nog beter, want menselijker.
De show was een perfect gestroomlijnd spektakel van dans, zang, videobeelden en vele verkleedpartijen. In vergelijking met het high tech-spektakel van U2 onlangs in dezelfde zaal, kiest Madonna nog steeds voor theater, met diverse ‘scènes’ in de avond, zoals een reisje naar het swingende Parijs, naar de rauwe rock-’n’-roll fifties, en naar een Spaanse flamencokroeg.
De muziek paste zich daaraan aan, maar niet steeds even succesvol. Vooral het Spaanse luik baadde in ‘faux flamenco’, met tenendkrullend slechte imitaties van flamencodans en een bar slechte versie van Dress You Up. De tribale versie van Living For Love, met dansers als stieren en Madonna als koele toreador, leek bijna een pastiche. Dan was La Isla Bonita, simpel maar goed, beter te pruimen.
Positivisme
De kracht van Madonna zit vooral in haar positivisme. Ze is nog steeds een rolmodel dat generaties vrouwen en mannen getoond heeft in zichzelf te geloven. Dat verklaart waarom zelfbewieroking overvloedig aanwezig was, maar dat kwam niet echt verwaand over. Zoals op haar jongste album, toonde Madonna zich immers vaak ook kwetsbaar. Grote mond, maar kwetsbaar hart.
Dat gebeurde meestal door alleen, met enkel een gitarist bij zich, een liedje te zingen met het publiek als koor. Zo werden La Vie En Rose en True Blue prettige momenten, die volkomen contrasteerden met de groteske massascènes die in Holy Water een orgelpunt vonden. Madonna en dansers als de apostelen van het Laatste Avondmaal, en de zangeres die orale seks simuleerde met de befaamde uitsmijter ‘Jesus likes my pussy best’.
Het merkwaardige is dat het vandaag allemaal niet meer schokt. De vele erotische simulaties, de burleske nonnetjes, de dans met kruisen. Ooit schopte Madonna schandaal met haar performance van Like A Virgin en haar seksboek, maar vandaag is de tijd zoveel veranderd dat ze een klassieker geworden is, hoezeer ze ook haar best doet om tegelijk grensverleggend te zijn.
Op het einde sloop er dan toch wat sociaal bewustzijn met een stroom videobeelden over oorlog en racisme, tijdens Illuminati, maar helemaal op het einde ging het toch weer over de liefde. ‘You can turn this world around/ and bring back those happy days/ Put your troubles down/ It’s time to celebrate’.
Ooit was Holiday een simpel discohitje van een zangeres die verguisd werd als eendagsvlieg, maar gisteren klonk dat simpele liedje van de intussen superster als een zeer dringende oppepper in donkere tijden. Je kon er zo de soldaten met mitrailleurs mee voorbijlopen, die de wacht hielden op straat om het duister buiten de zaal te houden.
Bron: Standaard.be
