‘Kan ze het nog een beetje?’, al dan niet meewarig uitgesproken. Daar ligt de nadruk op, als die vraag over Madonna en relevantie weer eens opkomt.
Ja, het wordt nog steeds een major event als ze een boertje in de media laat, ze ziet er nog stunning uit maar tegelijkertijd raakte het tweede concert van de zangeres in de Amsterdamse Ziggo Dome niet uitverkocht. En dan is Madge ook nog het slachtoffer van leeftijdsdiscriminatie. Dat geflirt met jongeren en jeugdcultuur, dat kon niet meer als zevenenvijftigjarige. Als wrede toevalligheid kwam de valpartij bij de Brit Awards eerder dit jaar. Op Twitter waren ‘Madonna’ en ‘gebroken heup’ trending. The Queen of Pop is een beetje Queen Mother geworden.
Moet je haar vertellen. Als opperheerseres van een massa Samoeraisoldaten zakt ze aan het begin van de show uit een kooi uit de hemel en zegt dat ze een revolutie wil. Ze wandelt met haar leger over een enorme catwalk en voor wie de boodschap van totale hegemonie niet had begrepen zingt ze achter elkaar Iconic en Bitch I’m Madonna. Een Bengaals vuurwerk aan dansers, videos en technische hoogstandjes komt op je af. Alles beweegt totdat je niet weet waar te kijken en je aandacht automatisch weer naar het middelpunt wordt getrokken: yep, zij daar.
Toegegeven, het visuele weegt (nog steeds) zwaarder. Als de zangeres met een Flying V gitaar om een rockversie van Burning Up doet, heeft zij de rockposes, haar gitarist de solo.
En in Holy Water, met als onderwerp …ahem… vaginale secretie, zingt ze met paaldansende nonnen aan metalen crucifixen en stoeit met kinky discipelen op de tafel van Het Laatste Avondmaal. Heerlijk avondje heiligschennis, klassiek Madonna: tikkie subversief, sexy en ook geestig. Maar nergens krijg je het gevoel dat de dame in kwestie zichzelf geforceerd zit te herhalen. Ze is speels, flirt adrem met het publiek en geeft sommige van haar hits een make over. Werkt niet altijd. Like A Virgin is een duel tussen zangeres en dominante drumcomputer en in het latin blokje waarin Isla Bonita en Dress You Up voorbij komen, houdt ze zich vocaal net staande houden in het feestgedruis.
Soms geeft ze subtiel commentaar op standaard Madonnakritiek, de beperkte muzikaliteit bijvoorbeeld. Uit spottende ironie lijkt ze een ukelele, het kneuzigste snaarinstrument, te hebben uitgekozen om zichzelf in Edith Piafs La Vie En Rose te begeleiden. Het bijzondere is vervolgens niet dat je een zangers hoort die geen geweldig bereik of volume heeft, maar één die met haar beperkte talent, wat ze zelf onderkent, een maximaal doorvoeld klein liedje neerzet. Het beste uit jezelf halen kenmerkt haar, ook live. In een twee uur durende show liet ze zich als stralend machtig middelpunt bekijken. Het werkte. Niet omdat ze perfect is, maar zelfverzekerd over haar tekortkomingen.
4 sterren
Source: de Volkskrant
