Fragiele scènes tonen hoe de dansers van Madonna’s Blond Ambition Tour zich verloren in roem, maar desondanks wisten te overleven. Dankzij pijnlijke onthullingen, maar ook dankzij hun humor en energie, worden Luis, Salim, Jose, Kevin, Carlton en Oliver je gemakkelijk vertrouwd.
Het zal je maar gebeuren, als jonge danser: een persoonlijke boodschap van Madonna op je antwoordapparaat. Of je voor haar wilt werken.
Zo eenvoudig kan een alles veranderende gebeurtenis zich aandienen, blijkt uit de documentaire Strike a Pose, rond de zeven dansers die Madonna in 1990 castte voor haar legendarische Blond Ambition Tour. De toen amper volwassen mannen konden onmogelijk weten welke impact hun optredens zouden hebben op zowel hun eigen leven als dat van talloze anderen.
Ongedwongen sfeer
Luis, Salim, Jose, Kevin, Carlton, Oliver (de enige hetero van het stel) en de in 1995 aan aids overleden Gabriel werden boegbeelden van seksuele zelfexpressie en dat lag niet alleen aan de ultra-gestileerde vogue-choreografieën die ze met Madonna uitvoerden. Minstens zo bepalend was de documentaire Madonna: Truth or Dare (1991), die toont hoe familiair en ongedwongen de jongens en de diva achter de schermen met elkaar omgingen.
Spraakmakend was met name de destijds ongehoorde, expliciete tongzoen van Gabriel en Salim. ‘De film bevat zelfs een scène van twee kussende mannen’, waarschuwt in Strike a Pose een nieuwsuitzending van toen; archiefmateriaal waardoor de jaren negentig opeens heel ver weg lijken.
Als de dag van gisteren
Voor de dansers, die tijdens de tour hechte vrienden werden, is het allemaal als de dag van gisteren. Hun sterrenbestaan behoort al lang tot het verleden, maar zodra de mannen hun knipselmappen en dozen met herinneringen van zolder halen, borrelen de verhalen op en worden de ogen waterig. Fragiele scènes zijn het, waarmee regisseurs Ester Gould (A Strange Love Affair with Ego) en Reijer Zwaan mooi inzichtelijk maken hoe hun personages zich verloren in hun roem en toch wisten te overleven.
De mannen praten liefdevol over hun zelfverklaarde surrogaatmoeder Madonna, ook als van de zorgeloze sfeer uit Truth or Dare met terugwerkende kracht weinig overblijft. Zo vertelt Gabriels moeder dat haar zoon in 1990 helemaal niet klaar was voor zijn coming-out, maar dat Madonna weigerde de tongzoenscène uit haar film te verwijderen. En dan blijken enkele dansers destijds ook nog eens te hebben verzwegen hiv-positief te zijn. Met pijn en moeite durven ze die bekentenis in Strike a Pose alsnog aan.
Dankzij zulke onthullingen, maar ook dankzij hun humor en energie worden Luis, Salim, Jose, Kevin, Carlton en Oliver je gemakkelijk vertrouwd. Geen wonder dat de finale van de film – een emotionele reünie van de heren, die elkaar met de jaren uit het oog zijn verloren – ontroert. Zelf betreuren ze dat Madonna niet van de partij is, maar wat zou het: als toeschouwer heb je aan deze fascinerende, onverwoestbaar flamboyante mannen meer dan genoeg.
Bron: Volkskrant
